Oddajcie mi moje dziecko!

     
     Stres, napięcie, łzy, nieprzespane noce - tak zaczęliśmy nowy rok szkolny.

     A właściwie to tak zaczęłam go ja. Jak to moje maleństwo, moja mała, kochana córeczka ma teraz spędzać pół dnia w przedszkolu? Pół dnia z dala od mamusi, wśród obcych ludzi? Kto ją przytuli gdy zrobi jej się przykro? Kto potrzyma za rączkę podczas czytania bajki? Czy ktoś jej w ogóle przeczyta bajkę? 

    Jak poszłam ją odprowadzić pierwszego dnia to z całej siły starałam się dzielnie trzymać i nie pokazywać jak bardzo jest mi smuto, przecież cały czas jej opowiadałam jak to będzie fajnie w przedszkolu, że będzie mogła tańczyć, śpiewać i bawić się z innymi dziećmi, więc nie mogłam się nagle rozpłakać. Zupełnie inaczej wyglądała sytuacja po powrocie do domu, tam nie byłam już taka twarda.

  

   Sama jestem trochę zaskoczona tą mieszaniną uczuć, przecież Myszka chodziła cały zeszły rok do przedszkola. Była tam jednak tylko 3 godziny dziennie, więc zanim zjadłyśmy z Kruszynką śniadanie, ogarnęłyśmy mieszkanie i wstępnie przygotowałyśmy obiad, Myszka była już w domu. Czasem nie zdążyłyśmy nawet się pobawić, tak nam czas szybko leciał.

     W tym roku moje Serduszko zmieniało przedszkole (dostała się do państwowego), ma w nim spędzać zdecydowanie więcej czasu i w dodatku leżakować. Do tęsknoty za moim maleństwem doszedł jeszcze strach o to jak Myszka zareaguje na kolejną zmianę środowiska, przedszkolanek i kolegów. Długo się zastanawiałam czy mówić Pani w przedszkolu, że Myszka jest adoptowana. Przez całe wakacje twierdziłam, że nie powiem, bo niby po co im ta wiedza? Ostatecznie jednak, tuż przed pierwszym dniem w przedszkolu, wymiękłam. Powiedziałam. Chciałam, żeby Panie zapewniły mojej córeczce jak najwięcej spokoju i cały czas powtarzały Myszce, że "mamusia wróci". Bo Myszka zawsze o to pyta, czasem nawet jak idę do toalety.

     Zastanawiałam się także jak sobie poradzi z leżakowaniem, przecież ona już od bardzo dawna nie śpi w ciągu dnia. A na słowa "spać" wypowiedziane przed godziną 18-tę reaguje wręcz alergicznie. Opowiadałam jej, że w przedszkolu dostanie leżaczek żeby mogła odpoczywać a nie spać przed dalszą zabawą.

     Wszystkie te niepewności i emocje targały mną już kilka dni przed rozpoczęciem roku szkolnego. W ogóle to zaczęłyśmy go od wagarów i Myszka poszła do przedszkola dopiero 3 września.

     A Myszka? Myszka poszła do przedszkola spokojnie, w pierwszym dniu nie uroniła ani jednej łzy, została z Panią bez problemu, pytając ją jednak już na początku czy "mamusia wróci?" Gdy przyszłam po nią przybiegła z uśmiechem i powiedziała, że było bardzo fajnie, nawet leżakowanie jej nie przeszkadzało. Drugiego dnia, rozstanie nie było już takie łatwe, ale gdy przyszłam po mojego przedszkolaczka i ją obudziłam (zasnęła jednak na leżakowaniu), już pytała czy jeszcze tu wróci, bo było fajnie.

     Nie podoba mi się puszczanie dzieciom telewizji w przedszkolu, jadłospis i pewnie jeszcze do kilku rzeczy także mogłabym się doczepić, ale ważniejsze od tego jest dla mnie to, że moja kochana córeczka idzie do przedszkola z uśmiechem na ustach.

      Dobrze, że została mi w domu jeszcze Kruszynka, bo nie wiem jak bym przeżyła rozstanie z Myszką. Jak w przyszłym roku Kruszynka także dołączy do grona przedszkolaków, to chyba będą chodziły do przedszkola na zmianę co drugi dzień, bo inaczej to mamusia się zapłacze.

     A może jestem złą matką, bo siedząc w domu posłałam dziecko do przedszkola?